Wszystko i nic ;)

A życie toczy się dalej..

Ostatnio w ogóle nie chce mi się zaglądać na własnego bloga.

Doszło do tego , że jak nie teraz , to wcale. ;)

Już "Barnaba"  zauważył , że coraz mniej aktywnych blogow . Z grona moich znajomych blogerów została już tylko garstka.
 Ci bardziej aktywni uciekli na inne portale .
Ja tu zostałam ,bo moja pisanina, to coś w rodzaju pamiętnika do szuflady , tyle że internetowej i światowej , gdzie każdy przez pomyłkę może zajrzeć. :)

Dużo radości i smutku u mnie, jak to w życiu  - tym realnym. ;)

Zaczęło się od śmierci pieska a potem się potoczyło.
(Wspomnienia moje o psie są na drugim blogu)

Tegoroczne lato było gorace  i to nie tylko tytułem pogody , bo była wręcz afrykańska.
Dziwnie teraz o tym pisać jesienna słota , że te upały się nam przejadły.

I wtedy okazało się , że samotna sąsiadka jest umierająca (rak trzustki-ostatnie stadium choroby).

Chcąc nie chcąc musialysmy obydwie z mamą zadziałać.

Wyszukać rodzinę , dzwonilysmy za granicę , i do Ameryki i do Afryki.

W jednym kraju miała siostrę a w innym córkę.

Potem, gdy córka przyjechała współuczestniczylysmy w tych ostatnich dniach chorej a potem w organizacji pogrzebu i nie tylko.

Pomoglysmy wyszukać najemcę na mieszkanie i cały czas żywilysmy córkę, stolowala się u nas.;)
I masę różnych innych spraw , zwłaszcza urzędowych pomoglysmy załatwiać, co w Polsce wcale proste nie jest.

Przede wszystkim pomoglysmy wyszukać rodzinę, która okazała się normalna, tylko zainteresowane nie utrzymywały kontaktu , bo były skłocone.

Czyli godzilysmy rodzinę i pomagalysmy córce przejść ostatnie dni przy chorej matce .

Ktoś powie , naiwne oj jakie naiwne !
 -  I  będzie mieć rację  - niestety.

Bo córka owszem podziekowala , w końcu to słowo nic nie kosztuje , ale . . .

Wyjechała najpierw do swojej rodziny w Polsce a potem za granicę i ni be ni me. ..

Żadnego kontaktu , ani aktualnego adresu swojego nie podała. Choć nasz ma. :)

Parę rzeczy jej pozyczylam i wygląda , że na wieczne oddanie.

No cóż , ja byłam tak chowana , że inaczej bym nie potrafiła.
Sumienie by mi nie pozwoliło.

W międzyczasie przyjechała i inna moja znajoma z zagranicy , ale ta zachowuje się jak człowiek.

To tyle w tym temacie.

Poniżej  zdjecia , bo przy okazji były miłe spotkania po latach z koleżankami i kolegami z podstawówki.

Niektórzy nie widzieli się ponad 40 lat a czas pomimo oczywistych zmian, jakby się dla nas zatrzymał.
;)

Pa! :)

Wracam do swojego dzieciństwa , nie tylko poprzez spotkania z dawnymi koleżankami i kolegami. Również zaczęłam na nowo czytać  ksiażki Lucy Maund Montgomery.

Odkrywam Ją , jej twórczość na nowo i nie dziwi jej wejście do kanonu literatury światowej . Jest czytana. Jej "Ania"  jest nieśmiertelna , ale równie cudowne są i jej pozostałe książki, opowiadania , wiersze .

Tu w nawiązaniu do mojego spotkania i powrotu do dzieciństwa ;)
Taki akuratny cytat z jej książek a konkretnie z "Historynki" cz .1 i cz. 2.   :D

" Dawno , dawno temu wedrowalismy złocista drogą. Była to piękna szosa prowadzona przez  Ziemię Utraconej Radości. (...)

Dawno zostawiliśmy za sobą te zlocistą drogę , lecz wspomnienia o niej są  najdroższe ze wszystkiego , co posiadamy "

:)