Jestem z melanżem swoich wspomnień. Bo muszę , inaczej się udusze.

Moje wspomnienia to te złe i dobre,  które się ze sobą splatają , jak to w życiu.
Ostatni czas dla mnie , to jak horror z filmu klasy "be".
Chyba coś takiego  śpiewał zespół " Budka Suflera" - mama bardzo  lubiła ich słuchać .
Nie mogła sobie poradzić że śmiercią brata. Ta jego śmierć , to był jak cios prosto w Jej serce.
Brata śmierć , to też dla nas zaskoczenie.  Dla mnie i dla mamy to był szok.  Bylysmy już przy Jego umieranie. Nic nie mogłyśmy zrobić.
Pojechałyśmy do Nich  właściwie , kiedy już był Jego koniec.  Właściwie to do tej pory nie wiemy na co umarł , tj.  diagnoza byla - wodobrzusze.
 Tyle , że nie wiemy co było przyczyną, czy rak , czy trzustka? . ...
Nie pytałysmy lekarzy. Zresztą Ci z Krakowa wpisali go ze szpitala , jako nie rokujacego poprawny.  Sugerowali bratowej by umieściła go w hospicjum.
No ale on nie chciał wiedzieć , że już umiera .Chciał walczyć o życie.
To było straszne tak obserwować ,  tę umierajaca nadzieję w Jego oczach i ten ból.
Najgorsze , że On nie chorował , to było nagle.
 To znaczy ja z mamą byłyśmy nieświadome do samego końca.
 Nie wiem do teraz , czy bratowa też nie wiedziała , czy po prostu nam nie mówili.
Myślę, że gdybyśmy wiedziały wcześniej , to nie byłoby dla nas takim szokiem.
Zdążyłymy z mamą się z Nim pożegnać i wymoc na nich , by go dali do szpitala, zwłaszcza , że bratowa dawkowala mu leki znieczulajace ból,  no i w domu nie było jednak warunków dla tak ciężko chorego.
Pogotowie zabrało go do szpitala w Brzesni , miejscowość pod Krakowem i dzięki bardzo empatycznej lekarce został umieszczony na wewnętrznym, bo do jego głównej choroby wdarło się jeszcze zakażenie.
Powiedzialysmy mu na koniec , że go kochamy .
 On nas też pożegnał . Już wiedział , że jest bez szans. Wszyscy , rodzina, przyjaciele go pożegnali.
Na koniec powiedział mi ,żebym się trzymała! ...
Biedny , sam nie wiedział,  jak prorocze były te Jego słowa.
Umarł w nocy z 30 na 31 lipca 2018r.
Mama nie mogła się otrząsnąć , chodzilyśmy na spacery.
 Może by i pogodzila sie z Jego śmierć, gdyby nie dziwne zachowanie bratowej.
Miałyśmy odczucie, że nie jesteśmy mile widziane u Niej i że jakby swój ból , przenosi na pretensje do Nas.
Ona nas winila za śmierć mojego brata.
W ogóle ten czas w trakcie pogrzebu tam u Niej , to był kolejny horror.
Jej dziwne zachowanie, jakiś " przyjaciel domu " , bardzo dwuznaczne zachowania.  To była kolejna dawka stresu dla nas. Dla mamy byc moze ostateczna. No i na koniec list od niej do nas.
 To był okrutny list , cala żółć wylała w nim bratowa . Zrozumialysmy w końcu,  dlaczego intuicyjnie się u Niej źle czulysmy.
Chodziłam z mamą na spacery aż do końca października , który był pięknym i ciepłym miesiącem. Przebrnelysmy listopad i schody się zaczęły w grudniu, bo bozenarodzenie , to święta rodzinne a tu rodziny nie ma.
 Brak brata i irracjonalna nienawiść bratowej do nas. Mowi sie , ze jak nie wiadomo o co chodzi , to chodzi o pieniadze.
Byłyśmy zaproszone do kuzynki, zresztą często u niej bywalysmy z takich rodzinnych zjazdów  świątecznych i niby wszystko było ok. ale okazało się nie do końca.
Mama często oglądała albumy rodzinne , kiedy ja z bratem byliśmy małymi dzieciakami . Cały czas była w stresie i chore serce nie wytrzymalo.
Byłam wtedy w mieszkanku taty , bo chciałam tam posprzątać , by potem zdążyć w naszym mieszkaniu.
Planowalysmy w święta iść na spacer i podziwiać iluminacja na  głównej ulicy miasta. Bo dekoracje były piękne. Zdążyłam mamie  pokazać na zdjęciach .
Niestety nie dane nam już to było zobaczyć razem.
Cała tragedia rozegrała się jak w sztuce starożytnej .
W ciągu jednego dnia. Dostała mocnych boli w mostku , zbyt  długo czekała , nie przechodzilo to wezwała pogotowie , zawiezli nie do tego szpitala .
Wszystko było na nie.
 Była niewłaściwa decyzja pogotowia , Ona jeszcze przy nich ,  zdążyła do mnie zadzwonić.
Natychmiast pobiegłem do szpitala gdzie Ja zawiezli. To było o 2 w nocy.
Była monitorowana na kardiologii.
Porobili jej inwazyjne badania, co też pogorszylo już i tak niepewna sytuację. Niby było już stabilnie , gdy raptem , przy mojej trzeciej wizycie , lekarka prowadząca , poinformowała , że następuje rozwarstwienie aorty , że dosłownie na niteczce się trzyma życie.
Natychmiast potrzeba kontynuować leczenie poprzez operację , no ale to już wykonalne w innym szpitalu.
 Do samego końca mama przytomna i zdający sobie sprawę z powagi sytuacji. Powiadomilam esmesem rodzinę, bo jak inaczej przy ciężko chorej.
 Cały czas byłam przy niej , by dac poczucie bezpieczeństwa.
Choć personel raz , po raz mnie wyganial z sali.
Dopiero o 17:00 zjawili się lekarze z karetki pogotowia , bo to inna instytucja ,  by mamę przetransportować .
Niestety nie udało się . Zmarła podczas przyjęcia w drugim szpitalu .
Ta nitka życia została przecieta. Podczas reanimacji , bo tracila przytomność  została zabita.  Nacisk na aorte spowodował wylew krwi w komorze serca. Smutne ,  ot takie kruche jest życie człowieka .
Lekarze przyjmujący prosili mnie o sekcję . Wyraziłam zgodę , bo niech się uczą , moze innym chorym będą mogli skuteczniej pomóc.
Jednak teraz nie mogę się doprosic o wyniki. Już kilkakrotnie chodziłam od komórki szpitala jednej do innej , właściwej do danego wydarzenia.
W końcu napisałam podanie do dyrekcji , był telefon , potwierdzenie odebrania pisma z poczty , więc czekam na dokumenty, bo już tam nie mam zdrowia i ochoty pojechać osobiście,  chyba , że na sygnale zawioza mnie karetka.
Mam nadzieję , że nie tak szybko. .., że jeszcze trochę potrwa.

Ps.
 To moja terapia , bo szkoda mi pieniędzy na  psychiatrę , a kk  w moim przypadku  też nic nie zdziała.
Dokumenty po interwencji " prezesa" szpitala (pełni te funkcje lekarz) zostały przyslane mi do domu.